Lopen versus Stepsleeën

Afgelopen vrijdagmorgen ben ik met Hellas Triathlon clubgenoot Ron een stukje wezen stepsleeën. Ron is uitermate goed getraind en is een behoorlijk snelle loper. Hij had vrij en was wel te porren voor iets nieuws. Dus spraken we af bij mijn ouders thuis en vertrokken we rond half tien 's ochtends voor een tripje richting Odijk. Daar woont een andere clubgenoot, (snelle) Bert. Bert zou ons tegemoet komen lopen op hetzelfde pad dat wij in tegenovergestelde richting stepsleeden.

Zogezegd, zogedaan. Met Ron glee ik het stuk over het jaagpad langs de Krommerijn af net als ik een paar dagen ervoor met Inge deed. Alleen sleeden we nu bij daglicht. Dat was ook mooi. De sneeuw lag er op het jaagpad nog goed bij. Her en der had de wind kleine sneeuwduinen van stuifsneeuw opgeworpen. Dat was een erg mooi gezicht. Heel grillige vormen leverde dat soms op. Met Ron ging het wel iets sneller dus konden we lekker opschieten. Hoewel... Op een gegeven moment was het pad verstoken van luid kwetterende ganzen die daar prinsheerlijk stonden. En in eerste instantie geen aanstalten maakten om aan de kant te gaan. Dus toen heb de slee maar even een zetje richting ganzen gegeven in de hoop dat ze plaats maakten... We bereikten Bunnik in 3 kwartier en kwamen Bert tegen vlakbij de ijsbaan van Bunnik. Daar heeft Bert even een paar foto's van Ron en mij gemaakt.

Toen zijn we even Bunnik ingegaan en hebben bij het Wapen van Bunnik een bakkie choco genomen. Op de terugweg zijn we eerst weer een stuk stroomafwaarts gegaan en hebben toen de afslag bij het bruggetje bij het pannenkoekenrestaurant/jeugdherberg genomen. Zodoende konden we een stukje via het bos van Amelisweerd en het fietspad tussen Bunnik en Utrecht terug stepsleeën/lopen. Zie het kaartje hieronder.

Bert en Ron hebben ieder ook nog even een filmpje getrokken. Eerst ging Bert Ron en mij achterna langs de Krommerijn. Bert moest nog even flink doorpezen om mij bij te halen. Blijkbaar had ik een snelle start en daarmee een groot gat geslagen... Toch lukte het Bert mij in te halen voor de eerder beschreven brug.

Helaas is het filmpje iet wat lastig te bekijken aangezien de camera soms 90° gedraaid is...

Daarna heeft Ron ook een filmpje getrokken, Bert wou ook wel eens weten hoe zo'n stepslee nu reed. Bert vond het ook erg leuk om eens te doen.

Daarna heeft Bert afscheid van ons genomen en is weer op huiswaarts gegaan. Ron en ik waren inmiddels vlakbij mijn ouderlijk huis. We hadden in totaal 14,75 kilometer gemaakt. Het was weer lekker. De wind was wel zwaar af en toe. Ook in het bos was het stepsleeën iets zwaarder wegens de vele takken en blaadjes op de paden. Of Ron de volgende morgen spierpijn had weet ik niet, ik heb geen dergelijke sms-jes van hem gekregen...